آخر سال

می شد همون اول آذر بوددم در جلو رئیسیه چاکرم نوکرم بیامو دولا خم روی میزبشم مثه بقیه وقی شه خِفت از گلومیه کم ریش و رابطه داشتمکه رام بدن تو خودشونیه در بود رو به درهکوتاه بیا از مرامتگرگم باشی، میشی برهیه ذره درد نیس که بگییکی دو روزه خوب شهیه دریاس بی ماهیکه فقط کوسه توشهنوش جونت بابا نداشتتو هم فقیر باس بمیرییا اینکه ببری از زندگیو تفنگ دس بگیریولی گلوله بو گل نمیدههمه حرفن، عملا هیچفقط یکی هس که می‌مونهفقط یکیه که می‌دونهکسی خیرتو نمی‌خوادغیر اون که دوست دارهیکی همیشه هس کهضرری هم باهاش سود میارهیکی هس که شونه‌اسامنه سرت روی شونه‌شیکی هس که سرپناه بی‌کسی‌تهروح خونه‌اشیکی هس که رمز نجاتهاز این دیوونه خونهتو سقوط زبونتهی اسمشو می‌خونهیکی هس که به پای توکویر میشه و می‌خشکهیکی هس که گره‌هاتووا می‌کنه تو هر مشکلاونقد بزرگه که ضعفاتوتو روت نزنهاونقد رفیقه که حرفاشوتو روت می‌زنهاونقد هس، که وقتی نیسحالت خراب بدهیکی هس که وقتی نیستفقط تویی و عربدهاونقد پاته که تا اون‌ور دنیا هم بات میاداون می‌دونه که این راهیه هم‌بغض و هم پا می‌خوادوقتی چاه چشات خشک شدهاز زور گریه‌هاتوقتی جاده‌ی پیش روتهر چی میری کش میادوقتی یخ زده رابطه‌هاتو دلت به اون گرمهاون که با توئهتا نشکنی، تو فشار زیاداون که منطق وجودشبا دیوونگی‌ت جفتهاونکه لگد خورده از اسباما از اصل نمی‌فته آخر سال...